Een kritiek die ik heb op de rechterzijde is dat ik denk dat ze historisch gezien hebben onderschat hoeveel liberalen zichzelf in de politiek hebben geïnvesteerd, de mate waarin liberalen de schepen achter zich hebben verbrand en politiek centraal hebben gesteld in de betekenis die ze in het leven kunnen vinden. Ik herinner me een interview met Ana Kasparian waarin ze sprak over hoe ze niet van plan was om kinderen te krijgen, zodat ze zich in plaats daarvan op haar achterlijke progressieve media-carrière kon concentreren. Ik denk dat er veel mensen zijn zoals Kasparian die zich op een vergelijkbare manier richten op politiek of sociale status en betekenis uit carrières die aan politiek verwant zijn, die, hoe treurig Kasparian ook is, veel minder te tonen hebben dan zij. Conservatieven hebben de neiging om andere dingen te hebben en meer bronnen voor betekenis in hun leven - religieuze praktijk, gezinnen, niet-ideologische arbeid - en zijn doorgaans intellectueel omnivor en zijn daardoor temperamentvol minder geïnvesteerd in partijdige politiek totdat de zaken echt, echt slecht worden. Ik denk dat conservatieven op deze manier de zaken echt ver hebben laten afglijden (ook al gaven ze lipservice aan het concept) en niet reageerden totdat de zaken op een crisisniveau waren. Het heeft conservatieven lang gekost om zich te realiseren hoe irrationeel (krankzinnig) veel liberalen zich aan hun politiek hebben gecommitteerd, dat voor veel liberalen het hun hele identiteit en levensbetekenis is, en wat dat betekent in termen van wat er nodig is om liberalen te verslaan om politiek te winnen.