We hebben veel plezier ten koste van Obama, maar ik denk wel dat de man op sommige ondergewaardeerde manieren erg indrukwekkend is. Het is duidelijk dat hij uit het niets kwam om EIC van de Harvard Law Review te worden, toen dat nog iets betekende, en hij moest zich ontwikkelen tot wat voor soort zeldzaam exotisch dier die rol ook vervult. Evenzo is het erg indrukwekkend hoeveel nationale veiligheid en de spionnen en de permanente bureaucratie zich tot hem hebben gewend. Hebben ze ooit een slecht woord over hem gezegd? De relatie tussen de federale politie en de linkerzijde was historisch gezien zeer conflictueus, maar Obama leek alles te hebben hersteld, en toen Trump in 2016 won, vouwde de administratieve staat zich formeel in de Resistance en de Democratische Partij. Er is altijd veel discussie over Bill Clinton en hoe hij het neoliberale beleid en gematigde politiek binnen de Democratische Partij heeft geformaliseerd, maar ik denk dat Obama de basis legde voor de Dem uniparty die uiteindelijk echt de partij van Washington DC werd, meer dan iets anders, waarschijnlijk net zo ingrijpend was als alles wat Clinton deed. Ik vraag me af wat het was aan hem dat ze zo leuk vonden en hen zo veel comfort gaf met hem.

Bari Weiss inspireert veel ontwrichting, maar de kern van de zaak is dat ze een succesvolle media-startup heeft opgezet in een vreselijke mediaomgeving door consumenten iets te geven dat ze waardeerden in plaats van hen te berispen, te misbruiken en te beledigen zoals de meeste traditionele media doen. Traditionele media-liberalen dachten dat ze een betere toekomst hadden als de boodschap- en PR-tak van de liberale/linkse unipartij in plaats van trouw hun klanten te dienen, en hier zijn we nu.

Een kritiek die ik heb op de rechterzijde is dat ik denk dat ze historisch gezien hebben onderschat hoeveel liberalen zichzelf in de politiek hebben geïnvesteerd, de mate waarin liberalen de schepen achter zich hebben verbrand en politiek centraal hebben gesteld in de betekenis die ze in het leven kunnen vinden. Ik herinner me een interview met Ana Kasparian waarin ze sprak over hoe ze niet van plan was om kinderen te krijgen, zodat ze zich in plaats daarvan op haar achterlijke progressieve media-carrière kon concentreren. Ik denk dat er veel mensen zijn zoals Kasparian die zich op een vergelijkbare manier richten op politiek of sociale status en betekenis uit carrières die aan politiek verwant zijn, die, hoe treurig Kasparian ook is, veel minder te tonen hebben dan zij. Conservatieven hebben de neiging om andere dingen te hebben en meer bronnen voor betekenis in hun leven - religieuze praktijk, gezinnen, niet-ideologische arbeid - en zijn doorgaans intellectueel omnivor en zijn daardoor temperamentvol minder geïnvesteerd in partijdige politiek totdat de zaken echt, echt slecht worden. Ik denk dat conservatieven op deze manier de zaken echt ver hebben laten afglijden (ook al gaven ze lipservice aan het concept) en niet reageerden totdat de zaken op een crisisniveau waren. Het heeft conservatieven lang gekost om zich te realiseren hoe irrationeel (krankzinnig) veel liberalen zich aan hun politiek hebben gecommitteerd, dat voor veel liberalen het hun hele identiteit en levensbetekenis is, en wat dat betekent in termen van wat er nodig is om liberalen te verslaan om politiek te winnen.