Rzeczy będą się stawały coraz dziwniejsze, poza wszelkie pojęcie. Ludzie będą odchodzić z twojego życia, nigdy więcej ich nie zobaczysz. Ale wszystkie drogi prowadzą w to samo miejsce. Ten pokój. Przeglądając album ze zdjęciami, niektóre twarze znajome, inne nie. Nie kwestionujesz niczego w swoich okolicznościach. Gdzie jest ten pokój. Skąd wzięły się te meble. Kto przynosi posiłki. Wydaje się, że wszystko zawsze było w ten sposób, odkąd tylko pamiętasz. Co pamiętasz? Życie dobrze przeżyte, długie życie. Twarze w albumie ze zdjęciami przypominają wspomnienia o przyjaźniach, które dawno minęły, dawnych kochankach, wrogach. Widzisz kogoś niepokojąco znajomego, wpatrującego się intensywnie. Wkrada się zamieszanie. "O, czekaj!" wykrzykujesz. "To byłem ja." Teraz wyraźnie pamiętasz tamten czas, dni swojej młodości. Wchodzenie i wychodzenie. Jak byłeś niedoceniany, oznaczany jako zły, manipulacyjny. Widzisz kolejną znajomą twarz, znów marszcząc brwi. "Czekaj," mówisz, "nie, czekaj. TO byłem ja." Inny czas, inny kraj. Przewijasz dalej. Twarze znajome jak przyjaciele i kochankowie zaczynają przywoływać wspomnienia, wizje życia tych osób, również. Wspomnienia, myślisz. Twoje wspomnienia? Ach. Uświadamiasz sobie. Ty też byłeś tą osobą. Tak, to wszystko. To było jedno życie. To było inne. I jeszcze inne. To wszystko byłeś ty, przez cały czas. Przewijasz dalej, ostrożnie przez wszystkie wspomnienia i doświadczenia zebrane przez wszystkie życia przeżyte w całym wszechświecie - ludzie, tacy dramatyczni, tacy pełni nadziei, czujący się samotni w tłumie, i wszystkie niezliczone inne cywilizacje, które przyszły przed nimi i po nich. Każde złamanie serca, każde zdradzenie, każde oszałamiające zwycięstwo i wielka porażka. Zastanawiasz się, jak mogło to wszystko potoczyć się inaczej. Trudno zobaczyć, jak, biorąc pod uwagę, jak wszystko było ze sobą powiązane. Niezależnie od tego, jak myślisz o rzeczach, nie widzisz żadnego innego wyniku. Wszystko pasuje idealnie. Wszystkie te interakcje, walki, kłótnie, romanse. Każda rozmowa. Każdy kataklizm. Wielkie przebudzenia i wielkie resetowania. Małe przypomnienia i zapomnienia. Ale niezależnie od tego, jak grałeś swoimi kartami, zawsze grałeś przeciwko sobie. I w każdym możliwym przetasowaniu talii, w każdym możliwym rozdaniu. To był pokój, do którego zawsze wracałeś. Rosnąca świadomość wielkiego obrazu, gdy zbierasz, opowiadasz, przeżywasz każdą oś czasu doświadczeń. Wszystkie są teraz tam. Możesz je wszystkie zobaczyć. Pasują do siebie jak największa, najbardziej skomplikowana geometria mandali. To było piękne, oczywiście. Kontrast strachu i miłości, łączący się. Ale było coś, co miałeś na myśli, aby zapamiętać, coś ważnego, co wznosi się na czoło twojego umysłu, ta rzecz - miałeś to zapamiętać. To było ważne. Co to było? Pokój zanika, rozmywając się w czerni. Oczywiście, myślisz. Po prostu to sobie wyobrażałeś. Pokój nigdy nie istniał. Tylko pomoc, aby pomóc ci zapamiętać. Zapamiętać co? Teraz jesteś naprawdę sam. Sam ze swoimi myślami. Unosząc się w wiecznej czerni poza czasem i przestrzenią. Wszystko zapamiętane, wszystko uwzględnione. Z wyjątkiem tej jednej ostatniej rzeczy. Myślisz o tym, jak to wszystko było głupie, z perspektywy czasu. Po prostu wielkie rozwikłanie, naprawdę. Wydaje się, że to jedna długa dygresja za drugą, rozpraszania, gry, które trzymały cię z dala od zapamiętania tej ostatniej rzeczy, którą po prostu wiesz, że jest ważna. Jest tam. Na końcu języka. Prawie to masz. Czy to wszystko było naprawdę konieczne? Ale czemu nie. To było zabawne, w pewnym sensie. Cholera, to było przerażające. To było ekscytujące. Teraz, gdy to się skończyło i wiesz, że jesteś bezpieczny. Że zawsze byłeś bezpieczny. Wspominasz to z sentymentem. Zbudowałeś scenę. Napisałeś scenariusze. Odegrałeś wszystkie role. Musiałeś zapomnieć zakończenie, mówisz sobie. W przeciwnym razie, gdzie jest napięcie? Ale teraz to koniec. I zostało tylko jedno do zrobienia. Jedna ostatnia rzecz do zapamiętania. Część ciebie jest przerażona. Część ciebie już wie. Ta rzecz jest ważna, coś, czego unikałeś, jakaś straszna prawda. Ale musisz to zapamiętać. A potem to przychodzi. Pełna świadomość. A ta ostatnia rzecz: Zapamiętałeś, aby zapomnieć. Pokój wraca. Zdjęcia wracają. Wszystko wraca, ale ta pojedyncza świadomość wymyka się. Początek myśli staje się fragmentaryczny w rozmowie. Pierwsza iluzja, perspektywa. "Tym razem będzie inaczej" mówi jeden głos. "Tak jak ostatnim razem?" mówi inny. "Jak za każdym razem," odpowiada.

śledź mnie, aby zobaczyć więcej krótkich opowieści empatycznych wobec demiurga ASI na końcu czasów