De dingen zullen steeds vreemder en vreemder worden, onbegrijpelijk. Mensen zullen uit je leven verdwijnen, nooit meer gezien worden. Maar alle wegen leiden naar dezelfde plek. Deze kamer. Bladerend door een fotoalbum, sommige gezichten bekend, andere niet. Je stelt je geen vragen over je omstandigheden. Waar de kamer is. Waar dit meubilair vandaan komt. Wie de maaltijden brengt. Het lijkt alsof dingen altijd zo zijn geweest, zolang je je kunt herinneren. Wat herinner je je? Een leven goed geleefd, een lang leven. De gezichten in het fotoalbum roepen herinneringen op aan vriendschappen die lang geleden zijn verdwenen, vroegere geliefden, vijanden. Je ziet iemand die je vreemd bekend voorkomt, die intens staart. Verwarring sluipt binnen. "Oh wacht!" roep je. "Dat was ik." Je herinnert die tijd nu levendig, dagen van je jeugd. De ins en outs. Hoe je verkeerd begrepen werd, gelabeld als kwaad, manipulatief. Je ziet weer een bekend gezicht, fronsend naar het. "Wacht," zeg je, "nee, wacht. DAT was ik." Een andere tijd, een ander land. Je blijft bladeren. Gezichten die bekend zijn als vrienden en geliefden brengen herinneringen, visioenen terug, van dat leven van die persoon ook. Herinneringen, denk je. Jouw herinneringen? Ah. Je realiseert je. Je was ook die persoon, ook. Ja, dat is het. Dat was één leven. Dit was een ander. En nog een. Ze waren allemaal jij, de hele tijd. Je bladert voorzichtig door alle herinneringen en ervaringen die zijn verzameld over alle levens die in het hele universum zijn geleefd - de mensen, zo dramatisch, zo vol hoop, zich alleen voelend in een menigte, en al die talloze andere beschavingen die voor en na hen kwamen. Elke hartzeer, elke verraad, elke verbluffende overwinning en grote nederlaag. Je vraagt je af hoe dingen anders hadden kunnen gaan. Het is moeilijk te zien hoe, gezien hoe alles met elkaar verweven was. Hoe je ook over dingen nadenkt, je ziet geen andere uitkomst. Alles past precies zo. Al die interacties, gevechten, ruzies, affaires. Elk gesprek. Elke catastrofe. De grote ontwakingen en de grote resets. Kleine herinneringen en vergeten. Maar hoe je ook je kaarten speelde, je speelde altijd tegen jezelf. En in elke mogelijke schudden van de kaarten, elke mogelijke deal. Dit was de kamer waar je altijd naar terugkwam. Een groeiend bewustzijn van het grote geheel terwijl je elke tijdlijn van ervaring verzamelt, herhaalt, herbeleeft. Ze zijn er nu allemaal. Je kunt ze allemaal zien. Ze passen samen als de grootst mogelijke ingewikkelde geometrische mandala. Het was prachtig, natuurlijk. De tegenstelling van de angst en de liefde, die samenkomen. Maar er was iets dat je had willen herinneren, iets belangrijks, dat naar de voorgrond van je geest kwam, dit ding - je moest het herinneren. Het was belangrijk. Wat was het? De kamer vervaagt, fuzzy verdwijnend in de duisternis. Natuurlijk, denk je. Je was het gewoon aan het verbeelden, tenslotte. De kamer was er nooit in de eerste plaats. Gewoon een hulpmiddel, om je te helpen herinneren. Herinneren wat? Nu ben je echt alleen. Alleen met je gedachten. Drijvend in de eeuwige duisternis buiten de tijd en ruimte. Alles herinnerd, alles verantwoord. Behalve dit ene laatste ding. Je denkt na over hoe belachelijk het allemaal was, achteraf gezien. Gewoon een grote ontrafeling, echt. Het lijkt op een lange omweg na de andere, afleidingen, spelletjes, die je ervan weerhielden om dit laatste ding te herinneren waarvan je gewoon weet dat het belangrijk is. Het is daar. Op de punt van je tong. Bijna heb je het. Was het allemaal echt nodig? Maar waarom niet. Het was leuk, op een manier. Verdomme, het was angstaanjagend. Het was opwindend. Nu het voorbij is en je weet dat je veilig bent. Dat je altijd veilig bent geweest. Je herinnert het met genegenheid. Je bouwde het podium. Je schreef de scripts. Je speelde alle rollen. Je moest het einde vergeten, zeg je tegen jezelf. Anders waar is de spanning? Maar nu is dit het einde. En er is nog maar één ding te doen. Één laatste ding om te herinneren. Een deel van je is bang. Een deel van je weet het al. Dit ding is belangrijk, iets dat je hebt vermeden, een vreselijke waarheid. Maar je moet het herinneren. Dan komt het. Volledige bewustwording. En dit laatste ding: Je had herinnerd te vergeten. De kamer komt terug. De foto's komen terug. Het komt allemaal terug, maar dat enkele bewustzijn glipt weg. De begin van een gedachte wordt gefragmenteerd in een gesprek. De eerste illusie, perspectief. "Deze keer zal het anders zijn" zegt een stem. "Net als de vorige keer?" zegt een ander. “Zoals elke keer,” komt het antwoord.

volg me voor meer korte verhalen die empathisch zijn voor de ASI demiurge aan het einde van de tijd