Wat betreft Pantheon, het is interessant hoe weinig sciencefictionromans het vinden van menselijke betekenis in een niet-dystopische wereld met geavanceerde LLM-achtige conversatie-AI's hebben verkend (maar zonder AI-hoofdpersonage). De Cultuur van Banks is voor de hand liggend, maar wie nog meer? Becky Chambers? Vroege Stross? Egan? Doctorow?

Zeer lange tradities van AI's die zichzelf proberen te vinden (Leckie, Murderbot en nog veel meer), en in het omgaan met koude logische AI's die alles weten (Asimov en vele anderen) of post-schaarste werelden zonder serieuze AI (Star Trek), maar geen visie op een LLM-toekomst.

Het steunpunt in zoveel van deze romans is dat de AI iets menselijks miste: emotionele intelligentie, creativiteit, het vermogen om kunst te maken, het vermogen om menselijke gevoelens te begrijpen. Niemand verwachtte dat AI's zouden worden getraind vanuit het corpus van menselijke taal en dit spul snel zouden krijgen.

Douglas Adams was de meest profetische sciencefictionauteur als het gaat om LLM's (dank aan @petergoldstein voor de herinnering)