Sinds de 13e eeuw is een van de principes van het Engelse burgerlijk recht dat de onrechtmatige partij de juridische kosten moet dekken die de benadeelde partij heeft gemaakt om hun rechten te verdedigen. Dit geldt voor bedrijven, individuen, goede doelen, activisten, overheidsinstanties en iedereen daarbuiten. Er is slechts één groep voor wie deze regel niet geldt: milieuactivisten. Vanwege het Aarhus-verdrag, een obscure protocollen waar we onverklaarbaar aan zijn verbonden, mogen milieuactivisten infrastructurele projecten met bijna volledige straffeloosheid lastigvallen met rechtszaken. Het is dan ook niet verwonderlijk dat velen rechtszaken gebruiken als een kosteloze vertragingstactiek, wat chaos veroorzaakt in de projectplanningen en enorme economische schade toebrengt. Tot mijn grote verbazing lijkt het erop dat dit zou kunnen veranderen.