Schrijven voor mezelf, maar ook voor die "jij" Geschreven om 5 uur 's ochtends Beijing-tijd. Wanneer je deze inhoud leest, zou het 10 uur 's ochtends moeten zijn. Ik hoop dat deze relatief "negatieve" inhoud je blije dag niet zal beïnvloeden. Als het een slechte invloed heeft, bied ik alvast mijn excuses aan! Ik heb bijna tien jaar moeite met slapen en al bijna vijf jaar last van slapeloosheid. Deze woorden zijn tot nu toe het meest passend voor mijn persoonlijke situatie: ik ben niet slapeloos, maar mijn geest is in interne strijd. Als je vaak het gevoel hebt dat je lichaam moe is, maar je moeilijk in slaap kunt vallen, betekent dit dat je lichaam en geest al ernstig zijn aangetast. Op dat moment merk je dat hoe meer je jezelf dwingt om te slapen, hoe moeilijker het wordt om in slaap te vallen. Je raakt zo uitgeput dat je niet kunt slapen, wat leidt tot een instorting van je gemoedstoestand en een enorme angst. (Persoonlijk heb ik me hier niet om bekommerd of ben ik in een instorting geraakt.) Eigenlijk is deze situatie niet ongewoon. Het is niet dat je niet moe bent, maar je hersenen kunnen niet stoppen. Aan de buitenkant zit je stil, maar van binnen zijn er talloze vensters geopend, met allerlei gedachten die "luidruchtig" zijn. Het is niet dat je niet wilt rusten, maar je kunt echt niet rusten, en de oorzaak hiervan is niet de telefoon, zoals iedereen zegt. (Ik ben zo, dus kies ik voor melatonine of alcohol om mijn hersenen te verdoven, maar dat is eigenlijk schadelijk voor de hersenen, dus doe dat vooral niet na.) Wat onze slaap beïnvloedt, zijn niet de telefoons of computers, maar die gedachten die je niet kunt loslaten. In de psychologie wordt dit fenomeen "valse vermoeidheid" genoemd. Dat wil zeggen, je lichaam is duidelijk moe, maar je geest is in een staat van hoge concentratie en alertheid. Deze situatie ontstaat vaak omdat je te veel emoties hebt die niet zijn geuit, niet zijn uitgesproken, of zelfs geen reactie hebben gekregen. Je hebt jezelf nooit serieus genomen, elke dag als een efficiënt draaiende machine, je moet werken, sociale verplichtingen hebben, en schrijven. Je denkt altijd dat je elk detail perfect moet afstemmen, dat je alles moet dekken, en dat je anderen tevreden moet stellen, maar je hebt nooit nagedacht of je zelf ook moe bent. Langzaam stapelen de opgekropte frustraties, geestelijke vermoeidheid en de strenge eisen aan jezelf zich op. Deze onderdrukte emoties worden de "nachtmerrie" die mijn slaap beïnvloedt. Deze nachtmerrie absorbeert de negatieve emoties die ik overdag actief of passief onderdruk, en 's nachts komen ze naar buiten, waardoor mijn hersenen de hele nacht actief blijven, wat leidt tot slapeloosheid. Dit is niet een teken van geestelijke zwakte, maar een soort "sterkte" die je in stand houdt. Eigenlijk is het niet kunnen slapen een herinnering van je lichaam dat het al overbelast is. Lig je vaak in bed na te denken over alles wat je die dag hebt gedaan, of je iets verkeerd hebt gedaan, of wat je vrienden zeiden misschien een andere betekenis had, enzovoort? Je hoofd is als een projector die constant alles wat er die dag is gebeurd afspeelt. En deze projector lijkt wel een "afvalverwerkingsstation"; het speelt alleen de negatieve emoties, fouten, misrekeningen, onderdrukking, frustraties, ontevredenheid, enzovoort van de dag af. Dit is de mentale verstoring veroorzaakt door emotionele herkauwing. Psychologisch onderzoek toont aan dat als iemand lange tijd onder hoge druk staat zonder effectieve uitdrukking of feedback, de hersenen gedwongen worden om alert te blijven, zelfs in de diepe nacht van rust. Het is niet dat je niet kunt slapen, maar dat de frustraties in je hart geen plek hebben om te worden uitgesproken, en de rommel in je hart geen plek heeft om te worden afgevoerd. Alleen degenen die elke nacht niet kunnen slapen, zijn eigenlijk te verantwoordelijk, durven hun stappen niet te stoppen, durven niet in te storten. Zelfs als ze af en toe willen ontspannen, moeten ze dat stiekem doen. Je maakt je zorgen dat je de volgende dag misschien in elkaar stort, maar je blijft jezelf keer op keer vertellen dat je nog even door kunt gaan, een vicieuze cirkel. Na verloop van tijd is goed slapen een luxe geworden. Het is eigenlijk niet slapeloosheid, maar gewoon zo moe dat je het niet meer kunt volhouden, vooral geestelijk. Het is ook geen luiheid, maar een uitputting van geestelijke energie (wat eigenlijk is wat mensen vaak "mentale uitputting" noemen). Hoe verantwoordelijker iemand is, hoe gemakkelijker het is om door deze slapeloosheid te worden gekweld, omdat ze overdag hun energie aan anderen en aan werk geven. Pas 's nachts krijgen ze de kans om die opgekropte negatieve emoties onder ogen te zien. Ik herinner me dat een vriend die zich met mystiek bezighoudt, me vorig jaar vertelde dat, gezien mijn situatie, 59 jaar een keerpunt kan zijn, en dat ik het waarschijnlijk niet zal overleven. De belangrijkste reden is dat ik geestelijk uitgeput ben en uiteindelijk zal vergaan. Ik weet niet hoe ik deze interne strijd en zelfbeschadiging kan stoppen. Misschien laat het leven en het verleden me niet stoppen, misschien is het mijn koppigheid en onverzettelijkheid die me niet laten stoppen. Hoewel ik weet dat het geen zin heeft om het te zeggen, raad ik jullie allemaal aan om de interne strijd te stoppen en te genieten van het leven.