Op het vliegtuig heb ik de film over Mozes in de vlaktes bekeken. In de afgelopen twintig jaar kan ik mijn geschiedenis van het lezen van Chinese romans grofweg in twee soorten literatuur indelen: de ene is de heimwee naar het vaderland, de andere is het lijden van elke tijd. In Chinese romans zijn er zelden puur fictieve werken, zelfs sciencefiction heeft in zekere zin de stempel van de tijd. Wat betreft het lijden geef ik de voorkeur aan de visie van Xiaobo; in elk tijdperk van de mensheid is er lijden, en ik denk dat de houding waarmee we naar lijden kijken, een onderwerp is dat het waard is om te onderzoeken. Maar hier wil ik het hebben over de heimwee naar het vaderland. Van de serie "Het Gras Huis" van Cao Wenxuan tot de "Kaili Universum" van Shuang Xuetao en Bi Gan, elke generatie heeft zijn eigen gevoelens voor het vaderland. Tot mijn generatie, de mensen die na de jaren '90 zijn geboren, staan algemeen voor de ontbinding van gezinnen en de huwelijken van hun ouders, wat het gevolg is van de algemene migratie en herstructurering veroorzaakt door de verstedelijking. De eerste veranderingen waren de hervormingen van staatsbedrijven en de golf van ontslagen. Mijn vader koos ook voor een onbetaalde verlof om naar Shenzhen te gaan vanwege de faillissementen van mijnbouwbedrijven. Hij besloot het systeem te verlaten, en de achtergrond was een hoogspanningsongeluk waardoor hij in de IC-unit belandde. Na een rondje langs de poorten van de dood verandert de kijk op veel dingen fundamenteel. Het lot duwde hem en zijn gezin, maar er waren toen niet zoveel "gelukkige" gezinnen die nog in het systeem zaten en wachtten op uitputting. Het is zeldzaam dat mensen in staat zijn om het systeem van buitenaf te bekijken. In het verhaal van Shuang Xuetao worden de kinderen altijd teleurgesteld door hun ontslagen ouders. Het lot van de nieuwe generatie wordt ook begraven in het bijna uitgeputte systeem, totdat de mensen om hen heen, dat zijn hun buren, beginnen te accepteren en zich aan te passen aan de veranderingen in het systeem. De spijt en het lijden die het verhaal voortdrijven, worden voortdurend geboren in hun verstrengeling met het verleden. Ik denk dat dit de rol van de filosofie is, de ware betekenis van het lezen van fictie. In deze snelle tijd lezen steeds minder mensen romans; iedereen kijkt liever naar video's, hoe mensen zichzelf leren geld te verdienen, hoe ze AI leren, maar mensen denken minder actief na en zijn geneigd om illusies in plaats van fantasieën te verkiezen. De essentie van denken ligt niet in de rationaliteit, niet in het volgen van het politieke nieuws en de gedachten van anderen; denken is eigenlijk het vermogen tot fantaseren. Natuurlijk ben ik jaloers op mensen die van jongs af aan stabiele sociale relaties hebben, die op veertigjarige leeftijd nog steeds met hun klasgenoten van de basisschool kunnen dineren, maar ik blijf alleen op het niveau van jaloezie. Ik zou niet zeggen dat het lot van onze generatie gedoemd is tot een leven van migratie, want als ik nakomelingen heb, zouden ze me misschien een oude koppige man noemen die niet van de aarde wil verhuizen. Uiteindelijk heeft het weinig zin om met de nieuwe generatie mensen op Mars te praten over de dingen die hun voorouders in de mijnen hebben meegemaakt. Als elke generatie een lot heeft om te beschuldigen, dan zouden ze hun ouders, hun natie, hun land en uiteindelijk deze blauwe planeet en ons steeds uitbreidende universum moeten beschuldigen. En dat is wat ik denk: mensen verlangen naar een geestelijk vaderland omdat de veranderingen in de wereld ons eeuwig van het vaderland wegduwen. Alleen door het verleden los te laten, kunnen we het heden waarnemen; alleen door de toekomst op te geven, kunnen we de eeuwigheid ervaren.