Soms is het moeilijk om deze perma-optimistische kijk op dingen te hebben. Maar eerlijk gezegd kan ik niet aan een andere manier van bestaan denken. Ik droom en hoop op een betere toekomst, niet echt voor mezelf, maar voor mijn zoon. En verdomme, ik weet niet precies wat ik moet doen of hoe mijn impact op die toekomst precies mogelijk is, maar ik zal blijven doen wat ik doe. En vooruit blijven gaan naar een betere toekomst. Ik zal er altijd voor zorgen dat ik mijn medemens ondersteun in hun recht om vrij te spreken in een open en publiek discours, of ik het nu eens ben met wat ze zeggen of niet, en ik zal ervoor zorgen dat mijn zoon begrijpt hoe belangrijk dit recht is en hoe we dat niet uit het oog mogen verliezen. Dat hij zijn medemens moet respecteren en voor hen moet zorgen, want alles wat we hebben is elkaar. En om nooit te buigen voor de wil van degenen die ons alleen maar willen verdelen, om elkaar te haten en onszelf te vernietigen. Vooruitgaan betekent dat we dat samen doen. We moeten dat doen zodat de toekomst voor degenen die nog leren lopen, niet in staat zijn om zinnen te vormen, net beginnen met het leren van basiswiskunde, en naar hun ouders kijken als voorbeelden van hoe we in deze wereld bestaan, een mooie en vredige wereld hebben om in te leven. Het is allemaal voor hen. Altijd van deze Sagan-citaat gehouden, dus ik laat het hierbij. Veel liefde voor jullie allemaal ❤️ "Voor al onze tekortkomingen, ondanks onze beperkingen en feilbaarheid, zijn wij mensen in staat tot grootheid."