Een handige manier om een geweldig denkmodel te gebruiken, is door je compiler uit te breiden om problemen te detecteren die hij nog niet slim genoeg™ is om te vinden. Met andere woorden, nieuwe foutmeldingen die nieuwe klassen van bugs dekken. Bijvoorbeeld, ik heb onlangs een vrij groot (15k tokens) bestand in raw C geschreven. Dat bestand implementeert enkele hardcore functies in HVM, wat een lineaire taal is, waar variabelen niet meer dan eens kunnen worden gebruikt, op risico van geheugenbeschadiging. Dit is een zeer subtiele fout. Het visueel inspecteren van het hele bestand zou een eeuwigheid duren. Debuggen is erg moeilijk. Ik heb hier in het verleden uren/dagen aan verloren. Deze keer heb ik gewoon een prompt geschreven waarin ik de AI vroeg om niet-lineaire gebruiksgevallen te detecteren - iets wat GCC niet kan doen. Het detecteerde niet alle fouten in één keer, dus ik moest de prompt een paar keer opnieuw uitvoeren. Desondanks wees het snel op plaatsen in de code die fout waren, waardoor ik snel kon corrigeren. Ik bleef de prompt opnieuw uitvoeren totdat het begon te hallucineren, wat in feite betekent dat de meeste fouten weg zijn.