Hades 2: wszystko, co podobało ci się w Hadesie, ale w większej ilości. Szczególnie wyróżnia się dla mnie jak na razie piosenka Syreny „Zaraz wydrapię (twoje oczy i utopię cię na śmierć)”, która, spoiler, opisała najczęstszy sposób, w jaki moje biegi kończyły się przez co najmniej osiem godzin.

Czuję się mniej emocjonalnie związany z tą historią tym razem. Hades, oryginał, miał jedne z najlepszych medytacji na temat relacji ojciec/syn, jakie widziałem w nowoczesnych mediach, z pewnym zbadaniem złożoności specyficznie męskiego doświadczenia. Ale wciąż na wczesnym rozdziale.

Być może później zyskuje na głębi/ciężarze. Tak czy inaczej: niezwykle przyjemny roguelike. Jeśli lubisz takie gry, spodoba ci się.

(Jeśli mam jakiekolwiek pojęcie o gatunkach: w początkowych godzinach gry ustawia to nieskomplikowaną historię zemsty. Zły charakter skrzywdził twoją rodzinę. Teraz ty zrobisz mu to samo. Myślę, że prawdopodobnie na podstawie ogólnych wskaźników, opowiadacz spróbuje to podważyć)

(Chociaż, jak wspomniano, główną postacią jest kobieta, a jeśli napiszesz „Jesteś bohaterem nieskomplikowanej sprawiedliwości i zdobędziesz swoją moc, a następnie pokonasz swoich wrogów” w ostatnich kilku latach, czuję, że piszesz postać kobiecą na poziomie p=0.95 lub lepiej.)