Son 20 yılda uçakta ovada Musa'yı izledikten sonra, Çin romanı okuma tarihimi yaklaşık olarak iki edebiyat türüne ayırdım: biri vatan özlem, diğeri ise her dönemde yaşanan acıların anlatısı. Çin romanlarında çok az saf kurgu eser vardır ve bilim kurgu bile zamanın etkisiyle bir nebze basılır; ben Xiaobo'nun acı anlatısına bakış açısını tercih ederim. Ama burada vatanını özlem olarak anlatmak istiyorum; Cao Wenxuan'ın çim evi serisinden Shuangxuetao ve Bi Gan'ın Kaili evrenine kadar, her neslin bir nesil memleketi duygusu var, benim neslime kadar, 90'lardan sonra doğanlar genellikle aile ve ebeveynlerin evliliklerinin dağılmasıyla karşı karşıya kaldı, bunun arkasında kentleşme sürecinin neden olduğu genel göç ve yeniden yapılanma vardı. İlk değişiklik devlet işletmelerinin yeniden yapılandırılması ve işten çıkarma dalgasıydı, babam da madenin iflası nedeniyle maaşsız görevinden ayrılmayı seçti ve Shenzhen'e gitti, sistemden ayrılmaya karar verdi, arka plan yüksek voltajlı elektrik kazası ve yoğun bakıma girdi, hayalet kapıdan dönen insanlar birçok konuda köklü olarak değişecekti, kader onu ve ailesini zorladı, ama o zamanlar sistemde başarısız olmasını bekleyen böyle bir "şanslı" aile yoktu. İnsanların kendi sistemlerinin dışındaki sistemleri görebilmesi nadirdir. Shuangxuetao'nun hikayesinde, çocukların vizyonu işten çıkarılan ebeveynleri tarafından her zaman yarı yolda bırakılır ve yeni neslin kaderi de başarısızlığın eşiğindeki bir sistemde gömülüyor; çevrelerindeki insanlar yani komşuları, sistemdeki değişiklikleri kabul etmeye ve uyum sağlamaya başlayana kadar; hikayeyi ilerleten pişmanlık ve acı geçmişle dolanışıklarında ortaya çıkmaya devam ediyor. Bence felsefenin rolü bu, kurgu okumanın gerçek anlamı, romanlar bu kısa ve hızlı dönemde insanlar tarafından giderek daha az okunuyor, herkes video izlemeyi, insanların para kazanmayı nasıl öğrendiğini, yapay zekayı nasıl öğreneceğini izlemeyi tercih ediyor, ama insanlar düşünmede daha az aktiftir ve fanteziyi illüzyonla değiştirmeye istekli. Düşünmenin özü rasyonel değildir, güncel haberleri ve başkalarının düşüncelerini takip etmek değildir; düşünme aslında hayal etme yeteneğidir. Elbette, çocukluktan beri istikrarlı sosyal ilişkileri olan ve kırklı yaşlarında ilkokul sınıf arkadaşlarıyla akşam yemeği yiyebilen insanlara imrenirim, ama sadece kıskançlık seviyesinde kalacağım, bizim neslimizin kaderinin ömür boyu göç etmeye mahkûm olduğunu söylemeyeceğim, çünkü çocuklarım varsa, onlar bana dünyadan uzaklaşmak istemeyen yaşlı inatçı diye diyor olabilirler. Sonuçta, Mars'taki yeni nesil insanlarla madenlerdeki ataları hakkında yorulmadan konuşmak ilginç değil ve her neslin bir kaderi varsa, bu da ebeveynleri, ulusları, ülkeleri ve nihayetinde bu mavi gezegen ve genişleyen evrenimiz olmalı. Ve bence insanlar manevi bir vatayı özlüyor çünkü dünyadaki değişiklikler bizi oradan sonsuza dek uzaklaştırıyor. Geçmişi terk ederek ancak şimdinin farkında olabiliriz ve ancak geleceği terk ederek sonsuzluğu deneyimleyebiliriz.

Ajanik bir kodlama fikri: her 10. dakikada bir yerel videoların (filmler, TV dizileri vb.) ekran görüntülerini almak, anlatı storyboard'unun kırılma noktasını bulmak, senaryo taslağına geri yüklemek, ardından filmin anlatı yapısına göre mevcut romanları ve diğer temaları bulmak, romanın hikayesini birleştirip yeni bir storyboard oluşturmak ve son olarak ilk kareyi binlerce video oluşturmak için kullanıp birleştirmek, böylece her zaman film seviyesinde bir anlatıya sahip olan, yeni bir hikaye ya da stilize bir hikaye olan bir film elde edersiniz. Düşünün, bu tür yapay zeka senaristleri ilk olarak kısa dramalarda veya R18 videolarında kullanılıyor olabilir mi?

İyi hava, birkaç günlüğüne Şanghay'a dön. Bu resimlerden biri yapay zeka ile oluşturulmuş, görebiliyor musun?